Gisteren had ik weer eens een heerlijke sessie waarbij een meisje van 7 jaar mocht gaan werken met de paarden. We hadden een kudde staan van 4 “nieuwe” paarden en ons plan was om Nikkie samen met een maatje eruit te halen, zodat zij steun aan elkaar hebben. Met regelmaat krijgen we nieuwe paarden binnen voor de verkoop en wanneer zij geschikt lijken voor de sessies zetten wij hen, nadat ze gewent zijn, ook in voor het werken met cliënten. Aangezien dit meisje wat minder goed kan aanvoelen hoeveel spanning er in haar lijf zit en daarop reflecteren in het moment moeilijk is, heb ik ervoor gekozen om de kudde op te splitsen. Op deze manier blijft de situatie te overzien voor haar kunnen we in alle rust aan haar eigen stukken werken. Hoe leuk ons plan ook was bedacht, we waren niet de enige met een plan. Sky (een 4 jarige merrie die al wat langer bij ons staat) kwam aanlopen en gaf meteen aan wel aan het werk te willen. De rest van de kudde bleef staan en omdat ik weet dat Sky ook goed alleen kan staan besloten we om met Sky aan het werk te gaan. Zij is enorm sensitief, leergierig en vriendelijk is in het contact en dat sloot perfect aan bij dit meisje. Aan het begin gaf de cliënt aan dat ze geen angst had en vooral heel graag met de paarden te willen werken. Toch bleek het wel spannend toen de grote Sky nieuwsgierig op haar stond te wachten. We hadden bedacht om haar te gaan poetsen en haar manen mooi te maken (ze heeft namelijk een prachtige bos met haar). De spanning was hoog en we ontdekten dat wan neer je dan snel en schrikkerig gaat bewegen dat Sky dat ook wel spannend vindt en hetzelfde gaat doen. We moesten dus opzoek naar rust en vertrouwen . Samen zijn we begonnen met kennismaken door het paard te laten ruiken en zelf eens goed te ademen en naar het paard te kijken. Zo werd het steeds rustiger en vertrouwder om Sky te aaien en vast te houden. Daarna konden we een stapje verder en gingen we Sky poetsen. De cliënt had inmiddels weer wat vertrouwen terug en pakte vol enthousiasme het krukje en wilde deze naast Sky zetten. Sky schrok even van de plotselinge energie die zij meebracht en wilde eigenlijk ook eerst wel eens even dat krukje besnuffelen. De cliënt schrok op haar beurt weer van de beweging die Sky maakte en snapte niet wat er gebeurde. Ik legde haar uit dat Sky ook even aan alles moest wennen. Als alles dan zo plotseling en snel gaat zonder uitleg voelt dat vaak minder veilig en gaan we extra goed opletten om te voorkomen dat we schrikken. Dat snapte zij wel en zelf ging ze nu ook beter opletten om niet van Sky te schrikken. Deze weerspiegeling gaf een hoop inzicht en tijdens het poetsen en het mooi maken van de manen herhaalde zij regelmatig dat ze rustig deed om te zorgen dat Sky niet zou schrikken. Sky was inmiddels helemaal in haar goede doen en vond dit kindje vooral heel erg interessant. Uiteindelijk was de verbinding tussen die twee prachtig en toen ze ook nog samen aan de wandel gingen bleken zij helemaal op elkaar afgestemd. Wanneer de cliënt lekker doorliep, liep Sky in hetzelfde tempo naast haar. Ging de cliënt langzamer lopen dan paste Sky haar tempo aan en liep zij net zo langzaam mee. Het touw was er voor de vorm, hoewel deze totaal achterweg kon worden gelaten. Het was een prachtige sessie waarbij zelfreflectie bovenaan stond. Wat doe jij om op jezelf te kunnen reflecteren en hoe ga je hier dan vervolgens mee om?

Afgelopen weken kwam ik mijzelf weer eens tegen in alles wat ik nog wilde gaan doen en dat er te weinig tijd voor is. Misschien ken je dat wel, dat enthousiaste gevoel waardoor je je ergens volledig op stort zonder nog echt na te denken. Het is een van mijn kenmerken, ik ga graag voor 100 % en voor minder liever niet. Dit komt vooral omdat ik kansen zie liggen en mijn creatieve brein vaak helemaal uit elkaar spat bij het idee alleen al. Op zo’n moment ben ik best impulsief en zeg ik JA voordat ik heb bedacht of het ook haalbaar is. Aan de ene kan super leuk hoor want het brengt mij veel, maar daarnaast zorgt het er ook voor dat ik plan technisch dan weer vastloop. Iets met teveel op je bordje, te weinig uren in een dag en ga zo maar door. Wanneer ik vastloop ben ik altijd verbaasd. Verbaasd dat het mij weer is gelukt om in ditzelfde patroon te stappen en dat terwijl ik mij toch de keer daarvoor had voorgenomen het nu echt anders te doen. Ik weet van mijzelf dat ik enthousiast ben en graag zoveel mogelijk uit het leven wil halen. Ook weet ik dat ik daarmee vergeet na te denken en daarmee uiteindelijk het overzicht verlies over mijn prioriteiten. De ene keer bedenk ik dat ik eerst de tijd mag nemen om na te denken over een nieuw idee zonder dat ik meteen begin met uit te voeren. De andere keer bedenk ik dat de dingen ook op een lager pitje mag zetten wanneer ik prioriteiten stel en weer een andere keer denk ik “eigen schuld en nu maar doorpakken”. Allemaal argumenten die de ene keer werken en de andere keer totaal niet omdat ik ze dan net zo hard weer ben vergeten. In mijn werk ben ik vaak bezig met het onderzoeken van juist dit soort patronen en ik zou mijzelf niet zijn als ik dat niet nu ook zou doen. Dit zelfonderzoek gaf mij een mooi inzicht. Het feit dat ik continu tegen hetzelfde patroon aanloop zegt mij ook dat dit dus schijnbaar een nog lonend patroon is. Side note: Lonend patroon is een patroon waarbij het je iets oplevert als je het doet. Hoe minder het “vastlopende patroon” je iets oplevert, des te hoger je motivatie om het ook daadwerkelijk te veranderen. Met dit inzicht ben ik verder op onderzoek gegaan en daar kwam ik uit bij mijn lonende factor. Voor mij is het namelijk heel fijn om zo vol enthousiasme ergens in te stappen en even niet alles te overwegen. Van mijzelf ben ik zeer analytisch, denk ik veel na en overweeg ik alle stappen. Maar wanneer mijn enthousiasme er is dan is dat mijn manier om de rem er af te gooien. Het geeft mij een stuk vrijheid in creatief denken, mogelijkheden zien en verder kijken wat mij enorm veel energie geeft. Mijn lonende factor is hier groot (ik denk wel een 9 op een schaal van 0-10), omdat ik regelmatig ervaar dat ik mij hierin echt kan ontwikkelen. Dat ik daarna met mijzelf in de knoei kom qua planning is dan niet belangrijk genoeg om mee te nemen in de overweging. Achteraf is dat wel een ander verhaal aangezien het mij stress oplevert en de druk om keuzes te moeten maken tussen alle dingen die er te doen staan. Er mag dus toch echt wel wat veranderen en dan het liefst zonder een rem te zetten op mijn enthousiasme. Waar mag dan die verandering plaatsvinden?? Nou, in het laatste deel waarin ik juist klem loop en vervolgens moeite heb met de druk om keuzes te maken. Dat is namelijk waar ik last van heb en niet dat stuk daarvoor! Dit is dus de angel en dat houdt in dat ik mij daar bewuster in mag opstellen. Voor mij werd het ineens heel helder, ik ga kijken naar dat wat mij energie geeft en de overige dingen zullen op een lager pitje komen te staan. Het fijne is dat het nu al z’n vruchten afwerpt en ik iets heel tofs aan het ontwikkelen ben wat echt energie geeft! Ik ben benieuwd of jullie jezelf hierin herkennen en hoe jij dan omgaat met dit soort momenten.

Nog niet zo lang geleden werden de kernwaarden van mij ineens heel duidelijk. Een van deze kernwaarden bleek levenslust. Iets wat ik eigenlijk al heel lang weet, maar nooit zo duidelijke een woord voor had. Toen ik levenslust zal staan dacht ik meteen; JA! Dit is wie ik ben, waar ik voor sta en waar ik in mijn diepste kern mee kan verbinden. Al vanaf kleins af aan zit er een enorme drive in mij om zoveel mogelijk uit het leven te halen. Mijn levenslust zorgt ervoor dat ik positief blijf denken en de kansen en mogelijkheden blijf zien en zoeken. Aan de ene kant is dit geweldig omdat ik nooit zal opgeven, maar aan de andere kant word ik ook wel eens heel hard met mijn neus op de feiten gedrukt. Ken je dat gevoel, dat je denkt dat iedereen het zo doet en dat je er dan achteraf achter komt dat dit helemaal niet het geval is? Dit heeft te maken met onze invulling van ‘gewoon’. Iedereen heeft een eigen gewoon en dat is niet hetzelfde als ieder ander. Bij mij was mijn levenslust ‘gewoon’ en voornamelijk in mijn werk kwam ik erachter dat dit helemaal niet zo ‘gewoon’ was. Ik kreeg namelijk met grote regelmaat cliënten in de praktijk die levensmoe waren en het allemaal niet meer zagen zitten. Uit het leven stappen leek de beste optie om eindelijk eens rust te ervaren van voornamelijk hun gedachten. Terwijl ik deze cliënten zo aanhoorde voelde ik dat mijn knop werd ingedrukt die gelinkt is aan mijn levenslust. Deze knop staat voor hoop, kansen en mogelijkheden en wordt actief wanneer een ander deze dingen niet meer kan zien. In veel gevallen is deze knop fijn en zeer helpend in mijn werk aangezien de cliënten vaak niet echt dood willen, maar een oplossing zoeken om weer door te kunnen. Zo kwam er ruim 4 jaar geleden een man bij mij die niet meer kon genieten van het leven. Hij had het hier ontzettend moeilijk mee en voelde zich schuldig naar zijn vrouw en kinderen. Een tijd lang hebben we deze gedachten onderzocht, ontdekt wat hem zo levensmoe maakte en vervolgens heeft hij geleerd hoe hij hierin veranderingen kon aanbrengen. Langzaamaan kwam er steeds meer levenslust in zijn ogen en ging hij weer echt genieten van het leven. Op dit soort momenten ben ik dankbaar voor mijn knop die door levenslust geactiveerd wordt. Helaas ken ik ook de andere kant van deze knop. Namelijk bij een andere cliënt die ook levensmoe was en het echt niet meer zag zitten. De cliënt besloot om de levenseindekliniek te benaderen en vroeg daarbij mijn steun. Dit was een voor mij een ontzettend moeilijk moment, want hierin ontdekte ik de andere kant van mijn knop over hoop en kansen zien. Het toegeven aan de vermoeidheid en daarin mee gaan voelde niet als een mogelijkheid voor mij. Hierin heb ik de keuze gemaakt om de cliënt door te zetten naar een collega. Het voelde alsof ik volledig aan mijzelf voorbij zou gaan als ik hierin niet naar mijn gevoel zou luisteren. Een andere ervaring kreeg ik met een cliënt met een eetstoornis. Zij wilde blijven leven en aan alles zag ik de levenslust in haar branden. Toch had zij het heel zwaar en elke keer dat zij ziek werd ging zij verder achteruit en kwam niet of nauwelijks meer bij. In het ziekenhuis waren er momenten dat ze het op wilde geven, maar zodra dat dichterbij kwam lichtte haar levenslust weer op en knokte zij om er weer bovenop te komen. Voor mij ging continu de knop van hoop, kansen en mogelijkheden aan en zochten we samen naar wat dan wel. Ook voor mij was dit een pittige reis waarin ik regelmatig kon voelen dat wel eens de andere kant op zou gaan. Na een goed gesprek met mijn collega (met wie ik samen in dit traject zat) besloten we dat het tijd werd voor een gesprek over doodgaan. Iets wat mij enorm tegenstond maar waarvan ik kon voelen dat het nodig was. Dit hebben we gedaan en ik ben nog steeds dankbaar voor dit mooie gesprek, want dat was het. Niet veel later is ze overleden en leerde ik dat levenslust en de dood ook samen kunnen gaan. Levenslust als kernwaarde is iets wat bij mij past en in mij huist. Iets wat ik niet meer kwijt zal raken en waarmee ik steeds weer nieuwe inzichten opdoe. Het heeft mij geleerd om voor mijzelf te kiezen, te voelen wat past en wat mij energie geeft. Ook heeft het mij geleerd dat het een het ander niet hoeft uit te sluiten en ik denk dat dat nog wel het mooiste is. Hebben jullie helder wat je kernwaarden zijn en hoe je daar naar luistert en handelt? Wat maakt dat dit je kernwaarde is geworden? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen, je mag ze delen in de reacties hieronder of mij persoonlijk een berichtje sturen. Tot de volgende!

Ja je leest het goed, de weg van de weerstand. Voor mij een thema die door het leven heen sijpelt en zich steeds weer van een andere kant laat zien. Van jongs af aan ging ik het liefst voor de weg van de minste weerstand. Geen confrontaties, meebewegen, weten waar ik aan toe was en vooral de illusie van veiligheid. Ik noem het een illusie omdat dit beeld van veiligheid door mijzelf was gecreëerd maar niet perse veilig was. Als ik bijvoorbeeld dacht dat ik deed wat de ander van mij vroeg dan wilde die vast met mij bevriend zijn. Dat was soms een enorme teleurstelling, want als ik had gedaan wat de ander vroeg dan kon diegene mij ook net zo hard weer laten vallen. Inmiddels heb ik daar een hoop in geleerd en kreeg ik het inzicht dat ik helemaal niet zo hard mijn best hoefde te doen om ook leuk gevonden te worden. Toen ik, na mijn ongelukken, voor de derde keer in een nieuwe klas moest aansluiten om mijn studie af te ronden besloot ik om mijn focus te hebben op mijn studie. Nieuwe vrienden maken ging ik niet meer mijn best voor doen en het leuke was dat ik hiermee leerde dat ik dus zonder moeite de leukste mensen leerde kennen waarmee ik een vriendschap opbouwde. Dit was voor mij een eye-opener waar ik nog regelmatig inspiratie uit haal. Maar even terug naar de weg van de weerstand… Ik kwam daar zo bij toen ik een onderwerp voor dit blog aan het bedenken was. Aangezien het vandaag Valentijnsdag is had ik het idee om daar iets over te schrijven. Meteen merkte ik de weerstand die dit bij mij opriep. “Hoezo moet ik iets schrijven over Valentijnsdag, ik heb daar helemaal niks mee.” Met die gedachte kwam ik verder met mij idee voor deze blogpost en kwam ik uit bij weerstand. Deze weerstand is iets wat ik goed ken van mijzelf. Waar ik vroeger dus de weg van de minste weerstand koos, is het nu ook regelmatig andersom. Zo ben ik 2 jaar geleden begonnen aan mijn sleeve (getatoeëerde arm), iets wat ik al een hele tijd graag wilde maar uit angst voor het oordeel van de ander bleef ik het uitstellen. Twee jaar terug hakte ik de knoop door en ik heb er nog geen moment spijt van gehad, juist omdat het voor mij een keuze was waar ik volledig achter sta. De weerstand van buitenaf kwam zeker, maar ook de positieve berichten. Daarstraks had ik het al even over hoe het vroeger was en hoe ik mijn gewoonte later doorbrak. Ik heb deze bewust even eerst benoemd aangezien ze zo tekenend zijn voor het patroon wat ik heb ontwikkeld. Dat jaren lang willen aanpassen zorgt er regelmatig voor dat ik daar weer in verzand als ik niet duidelijk heb wat mijn positie is. Het grappige is weer dat ik daar zelf een keuze in te maken heb en wanneer ik volledig sta achter die keuze zal ik mij ook sneller oké voelen. Voor mij heeft weerstand dus alles te maken met keuzes, positie en autonomie. Durven zijn wie je bent, staan voor wat je wilt en voelen wat er in je leeft. We hebben allemaal patronen ontwikkeld waarmee we ons voortbewegen en hoe bewuster we daarvan worden hoe duidelijker we keuzes kunnen maken. De weg van de weerstand bij jezelf kan daarmee een mooie leidraad zijn om echt te gaan doen wat je diep van binnen allang voelt. Herken je dat, de weg van de weerstand? Is het voor jou ook een weg waar je iets van leert of ervaar jij dat anders? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.

Vandaag was het een fantastische dag waarop we volop konden genieten van de sneeuw. Natuurlijk waren er ook mensen waarvoor het niet echt handig was al die sneeuw, maar ik weet dat een heel groot deel er wel blij mee was. Bij ons konden we genieten van een prachtig uitzicht waar de stuifsneeuw en de gure wind een dans met elkaar maakte. Waar de sneeuw op de weg en het land werden verplaatst raakten de sloten steeds voller met alle sneeuw. Ik weet nog wel dat het vroeger ook echt een feestje was wanneer je ’s morgens de gordijnen open deed en zag dat alles wit was. Buiten gingen we dan in de tuin een sneeuwpop bouwen en met de straat hielden we spontaan een sneeuwballengevecht. Bij de speeltuin hadden we een grote heuvel waar we gingen sleeën en wanneer je echt koud was ging je pas weer naar huis om de warmte op te zoeken. Vannacht werd datzelfde kind van vroeger even actief in mij. Toen ons zoontje wakker werd midden in de nacht kon ik de verleiding niet weerstaan en wilde ik toch weten of het al wit was buiten. En ja hoor, het begon al wit te worden! Vanmiddag gingen we met z’n allen even naar het bos. Doortje was door het dolle heen en heeft sneeuwballen gevangen en onwijs hard rondjes gerend door de sneeuw. Voor ons zoontje was het zijn eerste keer sneeuw en hij keek lekker om zich heen terwijl hij ondertussen al zijn nieuw ontdekte geluidjes aan het uitproberen was. Ook mijn partner en ik genoten van het mooie witte dek dat gevallen was en de plezier die Doortje en onze zoon erin hadden. We waren niet de enigen met het idee om naar het bos te gaan, overal waren kinderen en ouders aan het sleeën. Het was een prachtig gezicht, iedereen zo samen plezier aan het maken. Heel even leek de wereld weer normaal en was het voor mij echt een moment waarop ik even vergeten was dat we eigenlijk allerlei restricties hebben. Toen ik mij dat ineens besefte ging ik er over nadenken. Wat maakt nou dat dit echt even volledig uit mijn systeem was? Nu weet ik het! Het gaat over het kind in onszelf, het kind dat speelt in het hier en nu en niet bezig is met straks. Wat ik daar zag waren wel ouders en kinderen, maar vooral allemaal innerlijke kinderen die genoten van het hier en nu. De sneeuw, het sleeën, het samenzijn, de sensatie en de kou. Een prachtig samenspel waarbij niet van tevoren bedacht kon worden hoe het zou zijn op dat moment. Dit zouden we meer mogen doen, het kind in jezelf loslaten, spelen en zijn in het hier en nu. Natuurlijk zijn we ook volwassen en zullen we ons brein ook nodig hebben om verstandige keuzes te maken, te relativeren en zelfs om ons af en toe zorgen te laten maken zodat we verder leren denken. In mijn praktijk kom ik veel volwassenen tegen waarbij dat volwassenenbrein goed is ontwikkelt en vaak zelfs over-ontwikkeld. Dit zijn dan mensen die vast lopen en moeite hebben om het plezier nog te zien in hun dagelijkse leven. Over alles wordt nagedacht, voor alles is een reden om iets te moeten doen of juist absoluut niet te kunnen doen. Van mij krijgen ze dan vaak de opdracht om weer te leren spelen. Ik denk namelijk dat het de beste oplossing is om weer het kind in jezelf te vinden. Door te gaan spelen activeer je het creatieve brein, het deel waar de oplossingen zitten, waar de humor zit en vooral waar het maken van verbinding zit. Vaak een zeer ongemakkelijke opdracht, want er zijn zoveel gedachten die alles op slot zetten. Toch is het belangrijk om door te zetten en het gewoon te gaan doen. Door de angst van je gedachten heen bewegen en gaan kan je helpen om vrijer te worden en echt te genieten van je leven. Wees het kind in jezelf en speel waar het kan! Wanneer je dit deel beter leert kennen en laat samenwerken met je volwassenenbrein zal er meer balans ontstaan in jezelf en in je leven. Ik ben benieuwd of jullie dit bij jezelf herkennen en wat kom je dan van jezelf tegen? Voel je vrij om mij een berichtje te sturen of hieronder iets te schrijven in de reacties.